Historycy dzielą dzieje na długie okresy zwane epokami. Każde dwie epoki rozdziela cezura, czyli przełomowe wydarzenie powodujące dużą zmianę dla ludzkości.
Wyróżniamy następujące epoki:
1. Prehistoria – od początków ludzkości do wynalezienia pisma (ok. 4000/3500 lat p.n.e.).
Wynalezienie pisma jest zatem cezurą prehistorii i starożytności.
2. Starożytność – od wynalezienia pisma do upadku cesarstwa zachodniorzymskiego (476 r. n.e.)
3. Średniowiecze – od upadku cesarstwa zachodniorzymskiego do odkrycia Ameryki przez Krzysztofa Kolumba (1492 r.).
Niektórzy historycy uznają za koniec średniowiecza inne przełomowe wydarzenia, np. wystąpienie Marcina Lutra (1517 r.), a w dziejach Polski – konstytucję Nihil novi (1505 r.). Zauważ, że nastąpiły one w podobnym czasie – na przełomie XV i XVI w.
4. Nowożytność – od odkrycia Ameryki do rewolucji francuskiej (1789 r.).
W dziejach Polski za koniec nowożytności uważa się III rozbiór (1795 r.).
5. Epoka XIX wieku – od rewolucji francuskiej do I wojny światowej (1914-1918 r.).
Zauważ, że ta epoka nie zaczęła się ani nie zakończyła, wbrew nazwie, w XIX wieku!
W niektórych podręcznikach szkolnych epoka XIX wieku jest łączona z nowożytnością.
6. Współczesność – od I wojny światowej do dziś.