Kategoria: Współczesność

II wojna światowa była jednym z najbardziej traumatycznych wydarzeń w dziejach świata. Wiele skutków (zmiany granic i stosunków narodowościowych, różnice w tempie i sposobie odbudowy zniszczeń) trwa do dziś.

Od początku wojny Polacy przebywający poza Polską (ewakuowani z kraju lub uwolnieni z obozów) szukali możliwości dalszej walki. Polskie jednostki walczyły na wszystkich frontach Europy i Bliskiego Wschodu.

Polskie państwo podziemne to światowy fenomen. Był to nie tylko “ruch oporu”, ale tajna struktura podległa rządowi emigracyjnemu i obejmująca różne dziedziny życia: szkolnictwo, kulturę, sądownictwo oraz konspiracyjną armię.

Okupacja Kresów przez ZSRR, a później przez Niemcy rozbudziła nastroje nacjonalistyczne wśród Ukraińców. Doprowadziło to do masowych mordów na Polakach, znanych jako “rzeź wołyńska” i “czystka etniczna w Małopolsce Wschodniej”.

Sprawa polska, z racji położenia Polski i jej najwcześniejszego rozpoczęcia walki z Niemcami, była istotną kwestią dla koalicji antyhitlerowskiej. Zarazem – mocarstwa wykorzystywały ją bardzo instrumentalnie.

Po agresji ZSRR na Polskę 17 IX 1939 polskie władze opuściły kraj. Dzięki przepisom konstytucji kwietniowej możliwe było wyznaczenie następcy prezydenta RP, a tym samym kontynuowanie działalności rządu na emigracji.

Napaść Niemiec na ZSRR zmieniła sytuację polityczną. Powstała koalicja antyhitlerowska z “Wielką Trójką” (przywódcami USA, Wielkiej Brytanii i ZSRR) na czele. Skutkiem była klęska Trzeciej Rzeszy, a później Japonii.

W pierwszej fazie (1939-1942) wojny Niemcy podporządkowali sobie większość Europy. Zaatakowali też Związek Radziecki, swojego dotychczasowego sojusznika, co spowodowało przełom w wojnie i powstrzymanie zwycięstw III Rzeszy.

W wyniku kampanii wrześniowej prawie połowa terytorium II Rzeczypospolitej znalazła się pod okupacją niemiecką. Część wcielono do Rzeszy, a z reszty utworzono Generalne Gubernatorstwo przewidziane do intensywnej eksploatacji.

1 sierpnia 1944 roku Armia Krajowa rozpoczęła w stolicy trwające 63 dni walki z Niemcami. Niemcy zwyciężyli; miasto zostało w większości zniszczone, a ludność zabita lub wysiedlona.

Po 17 IX 1939 połowa terytorium II Rzeczypospolitej znalazła się pod okupacją ZSRR. Setki tysięcy Polaków zesłano w głąb ZSRR, a jeńcy wojenni zostali zamordowani w tzw. zbrodni katyńskiej.

Holokaust (Zagłada) to niemieckie ludobójstwo Żydów w czasie II wojny światowej. Jego efektem była śmierć około 6 milionów osób i zniszczenie 1000-letniej żydowskiej kultury w Europie środkowo-wschodniej.

1 września 1939 r. Niemcy zaatakowały Polskę, rozpoczynając II wojnę światową. Do ataku przyłączył się ZSRR. Wielka Brytania i Francja nie udzieliły Polsce obiecanej pomocy.

Łamanie przez Niemcy kolejnych postanowień traktatu wersalskiego spotkało się z ugodową polityką mocarstw. Pierwszym krajem, który sprzeciwił się Niemcom była Polska.

Narodowi socjaliści (naziści) przejęli władzę w Niemczech w 1933 roku. Ich przywódcą był Adolf Hitler.

Odrodzona Rzeczpospolita była słaba z powodu zniszczeń wojennych i pozostałości po zaborach. Mimo reform i ogromnych inwestycji niektórych problemów nie udało się rozwiązać.

Nieskuteczność demokracji parlamentarnej spowodowała, że Józef Piłsudski obalił dotychczasowy rząd i przejął władzę. Rozpoczął się okres rządów tzw. sanacji.

Lata 1919-1926 to w Polsce okres rządów parlamentarnych. Powstała nowa konstytucja, ale rozdrobnienie sejmu powodowało destabilizację państwa.

Komuniści przejęli władzę w Rosji w 1917 roku. Pięć lat później powstał Związek Radziecki (ZSRR). Ich przywódcą był Włodzimierz Lenin, następnie Józef Stalin. 

Faszyści przejęli władzę we Włoszech w 1922 roku. Ich przywódcą był Benito Mussolini.

Odzyskanie niepodległości było złożonym procesem. Równolegle powstawała polska dyplomacja za granicą, administracja Rady Regencyjnej oraz lokalne ośrodki przejmujące władzę od zaborców.

Granica polsko-niemiecka została określona w traktacie wersalskim, przy czym niektóre odcinki miały być ustalone w plebiscycie. W praktyce o przebiegu granicy na zachodzie i południowym zachodzie zdecydowały powstania.

Wschodnią granicę Polski miały ustalić mocarstwa, jednak nie rozumiały istoty problemu. W samej Polsce ścierały się dwie koncepcje granicy, do tego doszły dążenia niepodległościowe sąsiadów i plany ekspansji bolszewików.

Już kilka lat po zmuszeniu Niemiec do podpisania traktatu wersalskiego było jasne, że ład ustalony po “wielkiej wojnie” się nie utrzyma. Niemcy dążyły do rewizji traktatu.

Zmiana stosunków politycznych w wyniku I wojny światowej wymagała spisania nowych zasad pokoju światowego. Zasady te ustalono w 1919 roku na konferencji pokojowej w Paryżu. 

“Wielka wojna” oznaczała całkowity rozpad dotychczasowego ładu światowego. Upadły stare mocarstwa, powstały nowe państwa, zmieniły się granice oraz stosunki społeczne i ekonomiczne.

Wybuch “wielkiej wojny” tworzył dla Polaków zupełnie nową sytuację: przeciwko sobie stanęli zaborcy, dotąd zjednoczeni. Dawało to możliwość odzyskania niepodległości.

W 1917 roku Rosja przeżyła dwie rewolucje. Pierwsza, lutowa, obaliła cara. Druga, październikowa, oznaczała przejęcie władzy w Rosji przez bolszewików.