
Życie polityczne po powstaniu styczniowym
Mimo zaprzestania przygotowań do walki zbrojnej w Polsce końca XIX w. rozwijało się życie polityczne. W zorganizowane ugrupowania przekształciły się trzy ruchy: socjalistyczny, narodowy i ludowy.
Mimo zaprzestania przygotowań do walki zbrojnej w Polsce końca XIX w. rozwijało się życie polityczne. W zorganizowane ugrupowania przekształciły się trzy ruchy: socjalistyczny, narodowy i ludowy.
Tłem konfliktu polsko-szwedzkiego było dążenie Szwecji do dominacji nad Bałtykiem i pretensje Wazów do korony szwedzkiej. Wojny te wyniszczyły Rzeczpospolitą; „potop” bywa porównywany w skutkach do II wojny światowej.
Po okresie renesansu w kulturze europejskiej nastał barok. Dominował on w sztuce od końca XVI wieku do początków wieku XVIII. Nazwa prawdopodobnie pochodzi od portugalskiego słowa oznaczającego niekształtną perłę.
Kongres wiedeński na nowo podzielił ziemie polskie. Zlikwidowano Księstwo Warszawskie, zamiast niego powstało Królestwo Polskie w unii personalnej z Rosją. Pierwsze lata istnienia „Kongresówki” przyniosły rozwój gospodarki i kultury.
Na gruzach cesarstwa zachodniorzymskiego powstały nowe państwa – o barbarzyńskich korzeniach, ale schrystianizowane. Duże znaczenie uzyskał Kościół pod przewodnictwem papieża (biskupa Rzymu).
Rozbiory spowodowały, że Polacy znaleźli się w granicach trzech państw różniących się prawem, językiem, zwyczajami i gospodarką. Kongres wiedeński zmienił granice zaborów, ale utrwalił ten podział na ponad sto lat.
Przedstawiciele państw europejskich spotkali się w Wiedniu, aby uporządkować Europę po rewolucji francuskiej i wojnach napoleońskich. Decyzje „tańczącego kongresu” były doniosłe także dla Polski.
W XVII wieku Rzeczpospolita bywała nazywana „przedmurzem chrześcijaństwa” z racji graniczenia z islamskim imperium Osmanów. Napór turecki zagrażał nie tylko Polsce, ale całej Europie.
Na tle sporu o uprawnienia władz stanowych i federalnych do rozstrzygania kwestii niewolnictwa w USA wybuchła wojna domowa między stanami południowymi i północnymi.
W drugiej połowie XIX wieku powstały zjednoczone państwa niemieckie i włoskie. Oba kraje były podzielone od kilkuset lat, w obu ambicje narodowe rozbudziła Wiosna Ludów.
Próby ograniczania autonomii Królestwa Polskiego przez Rosjan spotkały się z oporem. Noc Listopadowa stała się symbolem walki o wolność. Początkowe sukcesy zostały jednak zaprzepaszczone przez generałów i polityków.
Powstanie styczniowe było ostatnim w XIX wieku zrywem zbrojnym w zaborze rosyjskim. Jego klęska sprawiła, że romantyczne wizje walki o wolność ustąpiły miejsca ideom pozytywistycznym.
Pierwszym etapem konfliktu polsko-rosyjskiego w XVII wieku były dymitriady, polskie interwencje zbrojne w Rosji ogarniętej chaosem po śmierci Iwana IV Groźnego. Drugim etapem była wojna o Ukrainę, zakończona jej podziałem.
Zmiany polityczne i gospodarcze, które nastąpiły w XIX wieku wpłynęły życie społeczne i kulturalne. „Świat przyspieszył”, pojawiła się kultura masowa, życie publiczne zaczęło się demokratyzować.
W XIX wieku rozpoczęła się kolejna rywalizacja mocarstw o tereny zamorskie, w wyniku której powstały imperia kolonialne Wielkiej Brytanii, Francji i Niemiec. Swoje wpływy rozszerzyło też kilka innych państw.
Rewolucja przemysłowa XIX wieku miała doniosłe skutki społeczne, gospodarcze i kulturowe, a także ekologiczne. Industrializacja (uprzemysłowienie), urbanizacja (tworzenie i rozwój miast), oraz upowszechnienie odkryć i wynalazków po prostu zmieniły świat.
W XVI wieku, za panowania ostatnich Jagiellonów, Polska stała się jednym z największych państw europejskich. W polityce zagranicznej, kulturze i gospodarce nastąpił nasz „złoty wiek”.
Mimo kilku spektakularnych zwycięstw wojny XVII wieku miały dla Rzeczypospolitej katastrofalne skutki polityczne i społeczno-gospodarcze. W dalszej perspektywie wywołały kryzys zakończony w XVIII wieku rozbiorami.
Kontynuacją przemian drugiej połowy XVIII wieku była rewolucja przemysłowa i techniczna. Z tego powodu XIX wiek bywa nazywany „wiekiem pary i elektryczności” lub „wiekiem odkryć i wynalazków”.
Środowisko geograficzne sprawiło, że Hellenowie (starożytni Grecy) nie utworzyli jednego państwa, za to skolonizowali basen Morza Śródziemnego. Wśród greckich państw-miast największe znaczenie miały Ateny i Sparta.
Hegemonia Napoleona w Europie trwała zaledwie kilkanaście lat, a jednak spowodowała na kontynencie trwałe zmiany – zarówno w sferze polityki, jak i życia społecznego i kulturalnego.
W Napoleonie Bonaparte wielu Polaków widziało szansę na odzyskanie niepodległości. Sam Napoleon również wykorzystywał ambicje Polaków do realizacji swych celów.
Polskie oświecenie zaczęło się rozwijać z opóźnieniem, od lat 40. XVIII wieku. Największy rozkwit przypadał na lata panowania, nieudolnego skądinąd, króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (tzw. oświecenie stanisławowskie).
Umiejętna polityka dynastyczna Kazimierza Jagiellończyka sprawiła, że synowie jego i Elżbiety Rakuszanki objęli trony Polski, Litwy, Czech i Węgier. Córki wydano za przedstawicieli kilku europejskich dynastii.
W odpowiedzi na sukcesy Reformacji papież Paweł III zwołał do Trydentu (pn. Włochy) sobór, czyli uroczyste zgromadzenie dostojników Kościoła pod przewodnictwem papieża. Sobór obradował w latach 1545-1563.
31 października 1517 r. w Wittenberdze ks. dr Marcin Luter ogłosił 95 tez na temat odpustów. Rozpoczęło to ruch odnowy Kościoła zachodniego, w wyniku którego powstały niezależne od papieża kościoły ewangelickie (protestanckie).
Rzeczpospolita Obojga Narodów wyróżniała się tolerancją i pokojem między wyznaniami. W pogrążonej w wojnach religijnych nowożytnej Europie był to wyjątek, dzięki czemu Polska zyskała miano „państwa bez stosów”.
Monarchia parlamentarna to ustrój, w którym władza jest podzielona między władcę i parlament (przy czym rzeczywista rola parlamentu jest większa). Przykładem monarchii parlamentarnej w XVII wieku jest Anglia.
Monarchia absolutna to ustrój, w którym władca skupia całą władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Przykładem monarchii absolutnej w XVII wieku jest Francja.
Pod koniec panowania Zygmunta Augusta Polska i Litwa, połączone dotąd osobą władcy, zawarły w Lublinie unię realną. Powstało jedno z największych państw ówczesnego świata, nazwane później Rzeczpospolitą Obojga Narodów.